ಮುಸ್ಸಂಜೆಯಲ್ಲಿ, ಮುಂಜಾವಿನಲ್ಲಿ

ನಂಬಿಕೆಯೇ ದೇವರು ... !! ಎಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಿದರು ನೀರೇ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿರುವ ಸಮುದ್ರದಿಂದ ಕೂಗಳತೆ ದೂರದಲ್ಲಿರುವ ಊರು ನಮ್ಮದು. ಊರ್ ಅಂದ್ಮೇಲೆ ದೇವಸ್ಥಾನ , ದೈವದ ಮನೆ ಸಾಮಾನ್ಯ. ಹಂಗೆ ನಮ್ ಊರಲ್ಲೂ ಮಹಾಲಿಂಗೇಶ್ವರ ಮತ್ತು ಮಹಾಗಣಪತಿ ದೇವಸ್ಥಾನ ಇತ್ತು. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಸುತ್ತ ತೆಂಗಿನ ತೋಟ , ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪುಷ್ಕರಣಿ , ಪುಷ್ಕರಣಿ ದಂಡೆಯಲ್ಲಿ ನಾಗನಬನ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಸುತ್ತ ತೋಟ ಆದ ಮೇಲೆ ಹಚ್ಚಹಸಿರಾದ ಗದ್ದೆ . ಗದ್ದೆ ಅಂಚಲ್ಲೇ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋದರೆ ಮೊದಲು ಸಿಕ್ಕುವುದೇ   ದೇವಸ್ಥಾನದ ಭಟ್ರು ಅಡಿಗರ ಮನೆ.   ಅಡಿಗರ ಹೆಂಡತಿ ಕಮಲಮ್ಮ   ತುಂಬಾ ದೈವಭಕ್ತೆ. ದಿನಾ ಸಂಜೆ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಗದ್ದೆ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ನಾಗಬನಕ್ಕೆ ದೀಪ ಇಟ್ಟು ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಡಿಗರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೈಕಾಲಿಗೆಲ್ಲ ಕೆಲಸದವರು. ಮನೆ ತುಂಬಾ ದನ , ಹೋರಿ , ಎಮ್ಮೆ ,   ಒಂದು ನಾಯಿ , ಎರಡು ಬೆಕ್ಕು ಎಲ್ಲ ಇತ್ತು.   ಗದ್ದೆ ಕೆಲಸ , ತೋಟದ ಕೆಲಸ ಅಂತ ಹೇಳಿ   ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊತ್ತಿಗೂ ಜನ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು.   ಅವರಿಗೆ ಕಾಫಿ , ತಿಂಡಿ   ಮಾಡಿಕೊಂಡು   ಮನೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಿದ್ದು ಅಡಿಗಳ ಹೆಂಡ್ತಿ. ದೇವಸ್ಥಾನದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಊಟ ಮಾಡಿ ,   ಒಂದುಗಳಿಗೆ   ಮಲಗಿಕೊಂಡು ಎದ್ದರೆ ಮನೆ ತುಂಬಾ ಜನ.   ಏನಕ್ ಗೊತ್ತಾ ಅಡಿಗರ ಹತ್ರ ಜಾತಕ   ತೋರಿಸಲಿಕ್ಕೆ.   ಅವರು ಹೇಳುವುದು ಹೇಳಿದಂಗೆ ಆಗುತ್ತೆ   ಅಂತ   ನಮ್ಮ ಊರಿನವರಲ್ಲದೆ ,  

ಎಲ್ ಕಣ್ ಹಾಯ್ಸರೂ ನೀರೇ ತುಂಬ್ಕಂಡಿಪ್ಪು ಸಮುದ್ರದಿಂದ ಕೂಗಳತಿ ದೂರದಲಿಪ್ಪು ಊರ್ ನಮ್ದೇ. ಊರ್ ಅಂದ್ ಮ್ಯಾಲೆ ದೇವಸ್ಥಾನ. ದೈದ್ ಮನಿ ಸಾಮಾನ್ಯ , ಹಂಗೆ ನಮ್ ಊರಂಗು ಮಹಾಲಿಂಗೇಶ್ವರ ಮತ್ತು ಮಹಾಗಣಪತಿ ದೇವ್ಸ್ಥಾನ ಇತ್. ದೇವ್ಸ್ಥಾನದ ಸುತ್ತ ತೆಂಗಿನ್ ತೋಟವೆ , ಬದಿಯಂಗ್ ಪುಷ್ಕರಣಿ , ಪುಷ್ಕರಣಿ ದಂಡೆಂಗೆ ನಾಗನ್ ಬನ. ದೇವ್ಸ್ಥಾನದ ಸುತ್ತ ತೋಟ ಆರ್ಮೆಲೆ ಹಚ್ಚ ಹಸಿರಾದ ಗೆದ್ದಿ , ಗೆದ್ದಿ ಅಂಚಂಗೆ ನೆಡ್ಕಂಡ್ ಹೊರೆ ಮೊದಲ್ ಸಿಕ್ಕುದೆ ದೇವ್ಸ್ಥಾನದ ಭಟ್ರು ಅಡಿಗಳ ಮನಿ , ಅಡಿಗಳ ಹೆಂಡ್ತಿ ಕಮಲಮ್ಮ ತುಂಬ ದೈವ ಭಕ್ತ್ರೆ. ದಿನಾ ಬೈಸರಿ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಗೆದ್ದಿ ಅಂಚಂಗೆ ನೆಡ್ಕಬಂದು , ನಾಗನ್ ಬನಕ್ಕೆ ದೀಪ ಇಟ್ಟಿಕ್ ಹೊತಿದಿರ್. ಅಡಿಗಳ ಮನೆಗೆ ಕೈ ಕಾಲ್ ಗೆಲ್ಲಾ ಆಳೇ. ಮನಿ ತುಂಬಾ ದೆನ , ಹೋರಿ , ಎಮ್ಮಿ , ಒಂದ್ ನಾಯಿ , ಎರಡ್ ಬೆಕ್ಕು ಎಲ್ಲಾ ಇತ್ತ್. ಗೆದ್ದಿ ಕೆಲ್ಸ , ತೋಟದ್ ಕೆಲ್ಸ ಅಂದೇಳಿ , ಮನಿಗ್ ಎಸ್ಟೋತಿಗೂ ಕೆಲ್ಸ್ದೋರ್. ಅವ್ರಿಗೆ ಚಾ , ತಿಂಡಿ ಮಾಡ್ಕಂಡ್ , ಮನಿ ಕಂಡ್ ಕಂಬುದ್ ಅಡಿಗಳ ಹೆಂಡ್ತಿ. ದೇವ್ಸ್ಥಾನದ ಕೆಲ್ಸ ಮುಗ್ಸಿ , ಮನಿಗ್ ಬಂದ್ ಉಂಡ್ಕಂಡ್ , ಒಂದ್ಗಳ್ಗಿ ಮನಿಕಂಡ್ ಎದ್ರೆ , ಮನಿ ತುಂಬಾ ಜನವೇ , ಎಂತಕ್ ಗೊತಿತಾ.. ? ಅಡಿಗಳ ಹತ್ರ ಜಾತ್ಕ ತೊರ್ಸುಕ್. “ಅವರ್ ಹೇಳದ್ ಹೆಳ್ದಂಗ್ ಆತ್” ಅಂದೇಳಿ , ನಮ್ ಊರಿನವ್ರಲ್ದೇ , ಘಟದ್ ಮೇಲಿನೋರು “ಒಂದ್ಗಳಿಗಿ ಅಡಿಗ್ರ ಹತ್ರ ಕೆಂಬ” ಅಂದ್ ಬೆಳ್ಗಯ್ಕಾರ್ ಮನಿ

  "ಋಣಾನುಬಂಧ ರೂಪೇಣ ಪಶು ಪತ್ನಿ ಸುತಾಲಯಃ "   ಎನ್ನುವ ಮಾತಿನಂತೆ   ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಏನೇ ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಘಟನೆ ನಡೆಯಬೇಕಿದ್ದರೂ ಋಣ ಬೇಕಂತೆ.   ಆದರೆ ಬದಲಾದ   ಕಾಲಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಋಣಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಭಾವನೆಗಳಿಂದ , ಇಷ್ಟ-ಕಷ್ಟಗಳಿಂದ , ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಂದ , ನಿರ್ಧಾರಗಳಿಂದ ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಎಲ್ಲವೂ ಅಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಮದುವೆ ವಿಚಾರ ನಿರ್ಧರಿತವಾಗುವುದು ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಮುಂಚೆ ಒಂದು ಕಾಲ ಇತ್ತು , ಮದುವೆ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಮದುವೆಯ ಕನಸುಗಳು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದವು , ಸಮಾರಂಭಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಿಕರು ಯಾರಾದರೂ “ನಿನ್ನ ಮದುವೆ ಯಾವಾಗ.. ? ” ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ ಮುಖ ಕೆಂಪಾಗಿ , ಮನಸ್ಸು ಲಡ್ಡು ತಿಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯ ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಹುಡುಗ ಹುಡುಗಿಯರ ಮುಖ ಸಣ್ಣಗಾಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವು ವಿದ್ಯಮಾನಗಳಿಂದ ಪ್ರಭಾವಿತನಾಗಿ , ಸ್ವಮನಸ್ಕ ವಯೋಮಾನದವರ ಮದುವೆ ಬಗೆಗಿನ ತೀರ್ಮಾನವನ್ನು ಆಲಿಸಿ , ಈ ಲೇಖನವನ್ನು ಬರೆಯುವ ಮನಸ್ಸು ಆಯಿತು.   ಒಂದು ಎಂಟು ಒಂಬತ್ತು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ 2016ರ ಆಸು ಪಾಸು , ನಾನು ನನ್ನ   ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಗಿಸಿ ವೃತ್ತಿ ಜೀವನವನ್ನು ಆರಂಭಿಸಿದ ಕಾಲ. ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧಿಕರೊಬ್ಬರು   ಅವರ ಮಗನ ಮದುವೆ ಆಹ್ವಾನಕ್ಕೆ   ಎಂದು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದರು.   ಅವರ ಮಗ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನನಗಿಂತ ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ದೊಡ್ಡವನಿದ್ದ ಅಷ್ಟೇ.   ನನಗೆ ಇನ್ನು ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ , ನಾನೂ   ಅ